Ο πόλεμος ήταν άγριος.
Αυτή με τόξα και με βέλη
κι εγώ πάντα της χάριζα
τραγούδια και κρασί.
Τα τραύματα και οι πληγές
από τις λυσσαλέες μάχες
μου σημαδεύουνε ακόμα
το κορμί και το μυαλό.
"Αλίμονο στους ηττημένους”
διέταξε η νεαρή βασίλισσα
και με έριξε αιχμάλωτο
στην προσωπική μου κόλαση.
Μου πέταγε λίγα ψίχουλα
κι εγώ τα καλωσόριζα
σαν πεινασμένος σκλάβος
και ως ένας άθλιος ζητιάνος
που ζητούσε λίγη αγάπη.
Ήτανε το παντοτινό μου πάθος,
μια φουρτουνιασμένη θάλασσα
στην κατά τα άλλα ανιαρή ζωή μου.
Είναι δύσκολο να καταλάβω
γιατί την είχα τόσο αγαπήσει
κι ακόμα πιο δύσκολο να ξέρω
γιατί την αγαπώ ακόμη.
Τώρα παίζει κρυφτούλι
μέσα στο μυαλό μου.
Από το δωμάτιο της θλίψης
τρέχει στην αίθουσα του πόνου
αλλά η σκληρή βασίλισσα ποτέ
δεν έρχεται στο δωμάτιο της αγάπης.
Αυτό το ποίημα είναι μέρος της συλλογής μωσαϊκά
Read the English version of this poem at A Brutal War
Comentários