Φλέρταρες τόσο παιχνιδιάρικα·
και πως κοκκίνιζες σαν κοριτσάκι
κάθε φορά που 'λεγε το όνομά σου!
Θερμή, ναζιάρα, ντροπαλή·
έλαμπες χαριτωμένα σαν
σου λεγε πόσο γλυκούλα είσαι!
Όμως τα λόγια σου ήτανε γνώριμα—
έτσι κάποτε μιλούσες και σε μένα
μα τώρα μου μιλάς όλο με γρίφους
και μου λες ότι ποτέ δεν ήμαστε
παρά μονάχα ξένοι.
Ήθελα να σου πω το πόσο σε θαυμάζω
ανερχόμενο αστεράκι, μα το ξέρεις
είμαι κοινωνικά αδέξιος και δεν μπορώ
να κάνω τέτοιες έξυπνες κουβέντες.
Μου έρχεται όμως στο μυαλό η σκέψη
ότι πίσω από τη πρόσοψη αυτή, η αλήθεια
είναι πως πάντα μοιάζαμε τόσο πολύ
και ξέρουμε επίσης σίγουρα, όταν ο πόνος
έχει πια επουλωθεί και ο θυμός περάσει,
ίσως τότε, ποιος το ΄ξέρει, ίσως τότε…
Αυτό το ποίημα είναι μέρος της συλλογής μωσαϊκά
Read the English version of this poem at Little Βutterfly
Comments