Άνθη | Ποιήματα Κύπρου

ένα όμορφο κορίτσι

Μια φορά κι έναν καιρό

όταν ήμασταν σχεδόν παιδιά...

Θυμάσαι πως πηγαίναμε

αγκαλιά μαζί στο πάρκο;

ήσουνα γλυκιά σαν τ' αεράκι

που φυσούσε στις ιτιές και θερμή

σαν το πρώτο ήλιο στην αυγή.

Χαμογελούσαν ντροπαλά τα άνθη

και τα γέρικα πλατάνια πλέκανε

τα φύλλα να μας κάνουνε σκιά.

Στ' αλήθεια σ' αγαπούσα μα τα νιάτα

είναι πάντα βιαστικά.

Η ζωή μου φώναζε να πάω κι έκλεισα

το βιβλίο μας πριν σχεδόν να χε ανοίξει.

Με ρώτησες,

"Γιατί;" και τα δάκρυά σου πέσανε

πάνω στα κρίνα και τα κρίνα δάκρυσαν.

Τώρα, με φωνή ξεθωριασμένη

ο κουρασμένος ποιητής φωνάζει:

"Αγάπη μου, συναντηθήκαμε δυό

χρόνια πιο νωρίς."

Read the English version of this poem at Nitah