Παλιές Ιστορίες – Μελαγχολικά Ποιήματα

Λυπημένο κορίτσι καθισμένο σε νούφαρο

Πρώτο αίμα—

το γυμνό σου άρωμα,

ώριμες φράουλες τον Ιούνη,

ψωμί, κρασί και γέλιο.

Χάθηκες ξανά.

Δεκέμβρης—

στο χριστουγεννιάτικο μας δέντρο

έχουνε πια πεθάνει τα όνειρα.

Η παράσταση, κουρασμένη, συνεχίζει,

μα δεν είναι το ίδιο χωρίς τον Freddie.

Άκουσα στο ταξίδι σου,

δύο φορές άλλαξες τ’ όνομα σου.

Και ξέρουμε πόσο αγαπάς

το σπίτι σου δίπλα στη παραλία,

μας το ‘χεις πεί τόσες φορές.

Όμως μια μέρα θα ΄ρθω πίσω.

Θα δεις το κίτρινο τρενάκι

γέρικο και σκουριασμένο,

να λαχανιάζει σαν πιάνει τον ανήφορο.

Θα περπατήσουμε ξανά στον δρόμο σου

ως πέρα στη διασταύρωση με τη σπασμένη πινακίδα

εκεί που η σιωπή μας κάποτε έγινε κραυγή.

Χάθηκες ξανά.

Καθισμένοι στο παλιό πατισερί

με τα ραγισμένα τζάμια

και με παγάκια να ζεσταίνουν τον αέρα,

θα σε κοιτάξω βαθιά μέσα τα μάτια

και τότε ίσως τότε, να σε βρώ ξανά.

Part of the Old Stories cycle of poems

A few words about the poem…

Η Σκουριασμένη Πινακίδα και το Κίτρινο Τρενάκι: Ένα Κείμενο για την Αγάπη, τη Μοναξιά και τη Θλίψη από τη Συλλογή Μελαγχολικά Ποιήματα

Το ποίημα "Παλιές Ιστορίες", μέρος της ποιητικής σειράς Μελαγχολικά Ποιήματα, προσφέρει έναν λυρικό στοχασμό πάνω στην απουσία, την επιμονή της μνήμης και τη σιωπηλή παρουσία της μελαγχολίας. Διαποτισμένο με θλίψη και μια απαλή, επίμονη προσμονή, αποστάζει την ουσία της αγάπης και της απώλειας, ακολουθώντας τα ίχνη μιας σχέσης που παραμένει—σαν φάντασμα γνώριμο, ποτέ εντελώς παρόν, ποτέ εντελώς ξεχασμένο.

Από την αρχή, η μνήμη αναδύεται μέσα από αισθήσεις: "το γυμνό σου άρωμα, / ώριμες φράουλες τον Ιούνη, ψωμί, κρασί και γέλιο." Η οικειότητα αποδίδεται όχι με γεγονότα, αλλά με γεύση και εποχές—τελετουργικά καθημερινά που κουβαλούν την αγάπη. Και αμέσως μετά, η απουσία: "Χάθηκες ξανά." Η επανάληψη αυτή αποκτά μορφή επωδού, ρυθμίζοντας τον παλμό της ανάμνησης και της απώλειας.

Ο Δεκέμβρης εδώ δεν προσφέρει παρηγοριά, μόνο μια γιορτινή σκιά: "έχουνε πια πεθάνει τα όνειρα" και η παράσταση συνεχίζεται "κουρασμένη." Και με την απλή ερώτηση "μα δεν είναι το ίδιο χωρίς τον Freddie;" η στροφή γεμίζει από πόνο—όχι μόνο για τη φωνή που χάθηκε, αλλά για όλες εκείνες τις στιγμές που δεν μπορούν να αναβιώσουν.

Καθώς προχωρά το ποίημα, γίνεται κάτι περισσότερο από προσωπική αντανάκλαση—γίνεται ένα γράμμα, ένα πέρασμα από χρόνια. Ακούμε ψιθύρους μεταμόρφωσης: το πρόσωπο που κάποτε αγαπήθηκε έχει “πάρει ένα ή δύο άλλα ονόματα,” μια πράξη που υποδηλώνει όχι μόνο επανεφεύρεση, αλλά και απόδραση. Είναι τώρα μια μυθική φιγούρα—κάποια που αγαπάει τη θάλασσα, “έλεγε στον κόσμο με πάθος,” κάποια που ίσως διαλύθηκε στις παλίρροιες αντί να αντιμετωπίσει αυτό που άφησε πίσω της.

Ωστόσο, η ελπίδα επιμένει. Σε μία από τις πιο ισχυρές εικόνες του ποιήματος, εμφανίζεται "το κίτρινο τρενάκι, / γέρικο και σκουριασμένο, / να λαχανιάζει σαν πιάνει τον ανήφορο." Το μέσο της επιστροφής δεν είναι ηρωικό αλλά κουρασμένο, φορτισμένο με την ίδια τη μελαγχολία της αναζήτησης. Κι όμως, συνεχίζει.

Ακολουθεί μια επιστροφή στη γνώριμη τοπογραφία: "Θα περπατήσουμε ξανά στον δρόμο σου, / ως πέρα στη διασταύρωση με τη σπασμένη πινακίδα," όπου "η σιωπή μας κάποτε έγινε κραυγή." Η γραμμή αυτή συγκεντρώνει τη ρήξη—όχι με δραματικότητα, αλλά με ποιητική ακρίβεια. Η μνήμη είναι τόπος, και ο τόπος κουβαλάει πληγή.

Η επανάληψη του "Χάθηκες ξανά" επιστρέφει, ίδια, αλλά πιο βαριά. Δεν σημαίνει απλώς απουσία, αλλά το αδύνατο της διατήρησης. Η μνήμη γλιστρά, και μαζί της η αγαπημένη.

Το ποίημα ολοκληρώνεται με μια ήπια ευχή: "Καθισμένοι στο παλιό πατισερί / με τα ραγισμένα τζάμια / και με παγάκια να ζεσταίνουν τον αέρα. / Θα σε κοιτάξω βαθιά μέσα τα μάτια," μια στιγμή καθημερινότητας μες στη φαντασία. Η οικειότητα επιστρέφει, ίσως προσωρινά, ίσως ως ελπίδα: "και τότε, ίσως τότε, να σε ξαναβρώ." Η αποκάλυψη δεν είναι βέβαιη, αλλά παραμένει πιθανή. Η μνήμη μπορεί ακόμα να αποδώσει.

Το ποίημα "Παλιές Ιστορίες" είναι μια ωδή στη μελαγχολία—πώς μένει στις κινήσεις, στις σιωπές, στα απομεινάρια του χτες. Ο ποιητής κουβαλά τη μοναξιά και την επιθυμία μαζί, χωρίς να μπορεί να απελευθερωθεί από καμία. Δεν πρόκειται απλώς για έναν χαμένο έρωτα· είναι μια ελεγεία για τον χρόνο που δεν επιστρέφει.

Ως μέρος της σειράς Μελαγχολικά Ποιήματα, το ποίημα αυτό ενισχύει τη θεματική της χαμηλόφωνης απώλειας, της σιωπηλής προσμονής, και της ανθρώπινης λύπης—όπου η αγάπη και η απώλεια περιπλανώνται όπως φαντάσματα σ’ έναν λόφο, προσμένοντας άλλο ένα ταξίδι με το σκουριασμένο τρένο.