Δεκατρείς μεταξωτές μπαλάντες: Ποιήματα Κύπρου, θρήνος για μια χαμένη νιότη

Οι Δεκατρείς Μεταξωτές Μπαλάντες, από τη σειρά Ποιήματα Κύπρου, ιχνηλατούν το εύθραυστο πέρασμα μιας νεαρής ζωής, που σώπασε πρόωρα, αφήνοντας πίσω της την απουσία να αιωρείται σαν λιβάνι μετά τη φλόγα. Τα ποιήματα κινούνται μέσα στους ιερoύς αντίλαλους των ορθόδοξων τελετουργιών, όπου το Τρισάγιο ηχεί με σοβαρή μελωδία και ο σταυρός στέκει φρουρός του πένθους και της μνήμης.

​

Η μνήμη της πλανιέται μέσα στους στίχους, όχι ως αφήγηση φανερή, αλλά ως παρουσία αισθητή—μισοφωτισμένη, μισοκρυμμένη. Ένα γέλιο που κάποτε αντηχούσε, μια λάμψη που ήταν κάποτε κοντά, τώρα τρεμοπαίζει μονάχα στη σιγή ανάμεσα στις γραμμές. Η απώλεια συσσωρεύεται εκεί, άρρητη, σαν σκιά διπλωμένη στο μετάξι, βαριά από το βάρος όσων χάθηκαν πριν την ώρα τους.

​

Μέσα από σύμβολα υφασμένα με άνεμο, νερό και φως, τα ποιήματα ανοίγουν κατώφλι προς τον κρυφό τόπο του πένθους και του μυστηρίου. Εκεί, ο γνώριμος κόσμος γέρνει προς τον υπερκόσμιο, όπου κάθε ψίθυρος της θάλασσας και κάθε λάμψη του φεγγαριού γίνεται έμβλημα, οδηγώντας τον αναγνώστη βαθύτερα στη σιωπή, όπου η αγάπη και το πένθος ενώνονται.